கண்ணன் என் காதலி

 

முதல்முறை பார்த்தபோது முறுவலித்து என்னைப் பார்த்தாள் 
முகத்தினை திருப்பாது மும்மடங்கு அவள்  பொலிந்தாள்
எதனால் அவள்  என்னை இப்படி ஈர்த்தாளென இப்போதும் நானறியேன்
கலகலவென சிரிப்பாள்  கைகொடுத்து தூக்கிடுவாள்
கல்லூரி நாள்முழுதும் கற்பித்து காத்திருந்தாள்
உளமார எனை விரும்பி உறவாக பார்த்திருந்தாள் 
உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல உயிராய் என்னை மதித்திருந்தாள்
மனதில் எனக்கு ஒரு வலி  வந்தால்
மருந்தாய் அவளது மொழியிருக்கும்
கனவிலும் எனக்கு ஒரு தீமையினை  கண்டிப்பாய் அவளும் நினைத்ததில்லை காதலால் என்னை வசியம் பண்ணி காலம் கடந்து நடத்துகிறாள்
கருப்பாய் இருந்தபோதினிலும் கட்டித் தங்கம் என்றிடுவாள்
வெறுப்பை உமிழ்ந்து பார்த்ததில்லை
வெள்ளை மனத்தில் கரவில்லை
முத்தம் அவளும் கொடுத்ததில்லை
முன்னும் பின்னும் அணைத்ததில்லை
சத்தம் இன்றி காதல் யுத்தம்
சரித்திரப் புகழாய் நடத்திவிட்டாள்
பாலினம் எதிர் எதிரில்லை
பாசாங்குகள் ஏதுமில்லை
வாலிப வயதின் நாள்முதலாய் -எனை வசியம் செய்த பேரழகி
ஆணுக்கு ஆணே ஆசைககொள்ளும்
அழகிய மாயக் கண்ணனிவன்
நாணத்தில் நானும் இருக்கின்றேன்
நாயகன் எண்ணி களிக்கின்றேன்
அம்பலத்தாடுவான் ஆணையினால்
அழகிய காதல் ஊர்வலமே !